تحقیق حاضر برای نشان دادن اهمیت برنامه های کارآفرینی -در اینجا طرح اشتغال پایدار روستایی و صنعتی کردن روستاها- و در قالب مطالعه موردی در ارزیابی فرایند گسترش مشاغل کارآفرینانه در شهرستان جوین، غرب استان خراسان رضوی شکل گرفت. نتایج نشان داد که برنامه های کارآفرینی همان میزان که می توانند تاثیر مثبت در توسعه مناطق غیر شهری با فرصت های پایین سرمایه گذاری داشته باشند به همان میزان نیز تحت تاثیر انتخاب رویکردهای اشتباه مانع از توسعه یک منطقه شود. در مورد طرح اشتغال پایدار روستایی در شهرستان جوین مشخص شد که در دستیابی به اهداف تعیین شده ناکارآمد بوده است. بطوریکه، تنها 66/13 درصد از واجدین شرایط بومی در سامانه کارا ثبت نام و حدود 44/44 درصد از ثبت نام کنندگان موفق به اخذ وام شده اند. کارآفرینی دولتی روستایی با رویکرد اقتصادی و سودآوری محض و مبتنی بر وام دهی، به ایجاد قشری از بدهکاران بیکار بانکی دامن زد که بصورت سودجویانه به دنبال دسترسی به تسهیلات دولتی هر چند کوچک برای ایجاد منفعت شخصی و انحراف سرمایه به بخش های دیگر بودند؛ در جایی که تمرکز بر راه اندازی کسب و کارها نیز بود به دلیل عدم تکمیل مراحل کارآفرینی از جمله زنجیره فروش و بازاریابی کسب سود محقق نشد، لذا بسیاری از کارآفرینان کار را رها کردند. بنابراین، توسعه منطقه ای که به دلیل ظرفیت های ذاتی و توانمندهای آبی و خاکی بصورت تاریخی به کشاورزی و فعالیت های مربوط به آن گره خورده و از این حیث شناخته شده بود، با ترویج کاذب طرح های کارآفرینی به تعویق افتاد؛ در حالیکه، کشاورزی همچنان بخش مهمی از بازار کار و اشتغال را در شهرستان تشکیل می دهد، فرایند صنعتی سازی روستاها نیز محقق نشده است: تنها روند صنعتی سازی مربوط به تاسیس دامداری ها می شود که در ادامه به دلیل گرانی آذوقه با رکود مواجه شده اند. یافته های این مطالعه به طرح های اشتغال روستایی که در حال حاضر مدل خاصی را در گسترش کارآفرینی دنبال و همچنین برنامه مشخصی در خصوص حمایت و تکمیل فرایند کسب و کارها ارائه نمی کنند، کمک می نماید. از طرفی، شکل گیری شبکه ای از همکاری های محلی و منطقه ای با گسترش شرکت های جمعی و کارآفرینی های گروهی ما را قادر به ایجاد زنجیره های حمایتی می کند. این نتایج تصمیم گیرندگان را در ترسیم رویکردهای نظری و عملی در اشتغال زایی و متنوع سازی اقتصاد روستایی کمک می کند.
