هدف این پژوهش ارائه یک روش شناسی برای ایجاد مدل ارزیابی آمادگی الکترونیک برای استانهاست. برای این منظور لازم است سیر تکوین مدلهای ارزیابی آمادگی الکترونیک به صورت دقیق مورد بررسی قرار گیرد. این بررسی به دو روش انجام شده است، روش اول مرور نظام مند مدلهای ارزیابی آمادگی الکترونیک از سال 2010 تا 2017 است که پارامترهایی مانند حوزه تمرکز کارکردی، حوزه تمرکز جغرافیایی، نوع داده های مورد استفاده، روش جمع آوری داده ها، روش تحلیل داده ها، مدل پایه ای مورد استفاده و شاخصهای اصلی ارزیابی در این مرور نظام مند مورد بررسی قرار گرفته است، و روش دوم بررسی سیر تکوین مدلهای ارزیابی آمادگی الکترونیک است که بر این اساس روشهای ارزیابی 4 نسل یا دوره تکوینی را طی کرده اند و برای توصیف این دوره ها از فرآیند پویای چرخه دمینگ که از چهار مرحله برنامه ریزی، اجرا، بررسی و اقدام تشکیل شده، استفاده شده است. فرآیند تکوین مدلهای ارزیابی از بررسی مدلهای ارزیابی شکاف دیجیتال آغاز و با بررسی فاصله طراحی-واقعیت خاتمه می یابد. براساس مرور مدلهای ارزیابی آمادگی دولت الکترونیک، جدیدترین رویکرد در ارزیابی آمادگی الکترونیک استفاده از تئوری فاصله طراحی-واقعیت است که از بدیهه سازی محلی برای ایجاد مدلهای مناسب و منطبق با ویژگی های بومی استفاده می کند. در این مقاله با بررسی دقیق این تئوری و تعمیم آن به حوزه ارزیابی آمادگی الکترونیک، یک روش شناسی گام به گام برای ایجاد مدل مناسب ارزیابی آمادگی الکترونیک برای استانها ارائه شده است. در این روش شناسی ابعاد تئوری طراحی-واقعیت شامل اطلاعات، تکنولوژی، فرآیند، اهداف، ارزشها و انگیزه ها، کارکنان و مهارتها، مدیریت و ساختارها و سایر منابع(پول و زمان) به عنوان شاخصهای اصلی در نظر گرفته می شوند که برای بومی نمودن آنها و ایجاد زیرشاخصها برای هر یک از آنها لازم است براساس سه نوع فاصله مطرح در تئوری که در محیط طراحی و محیط اجرا وجود دارد، شامل فاصله بستر و زمینه، فاصله نرم و سخت و فاصله عمومی و خصوصی، این شاخصها تعدیل و برای استان موردنظر، مدل خاص آن ایجاد گردد.
