گسترش اپیدمی COVID-19 بخش های مختلفی از جمله بخش آموزش را تحت تاثیر قرار داده است. سیستم آموزش از راه دور یکی از راه حل های غلبه بر مشکلات یادگیری حضوری با وجود قوانین فاصله گذاری اجتماعی است که امروزه مانع بزرگی است. آموزش سیار یک الگوی فاصله است که از فناوری و دستگاه های تلفن همراه استفاده می کند. در این پژوهش سعی شده با استفاده از روش مقایسه تطبیقی به این مقوله پرداخته و با استفاده از دستاوردهای این روش جدید در کشورهای ایران و مالزی، این سبک از یادگیری بررسی شود. در همین راستا ابتدا به تعاریف و پژوهش های موجود و در ادامه به بررس تطبیقی یادگیری سیار در در نظام آموزش عالی ایران و مالزی پرداخته شد. نتایج نشان داد که در ایران برای بکارگیری یادگیری سیار در مراکز آموزشی باید عوامل فنی و زیرساخت های موجود را فراهم کرد. همچنین برای بکارگیری این نوع یادگیری در مالزی علاوه بر توجه به زیرساخت ها باید موانعی مانند محدودیت حافظه تلفن همراه و عمر باتری تلفن همراه توجه نمود.
