شهر همگرا به علت مشخصه مقیاس پذیری آن قابلیت سازگاری و کاربست در مکان های گوناگون جغرافیایی و شهرهای مختلف اعم از توسعه یافته و در حال توسعه دارد. بر همین اساس، هدف پژوهش حاضر، تحلیل حکمروای دربرگیرنده شهر همگرا جهت بهره گیری سیاست گذاران و برنامه ریزان شهری در کشور از آن است. روش این پژوهش، توصیفی- تحلیلی و از نوع توسعه ای است. نتایج پژوهش بیانگر آن است شهر همگرا از راه برنامه ریزی شهری یکپارچه، بهبود شهری، راه حل های یکپارچه و فراگیر، ارزیابی تاثیرات و مدیریت تقویت شده مناطق شهری، نسبت به تحقق چشم اندازها و استراتژی ها اقدام می نماید. شهر همگرا یک روش کار عمومی و چرخهای را الرائه میدهد که می تواند برای اهداف مختلف استفاده شود. فرآیند کار را می توان با شرایط محلی غالب تطبیق داد. مزایای زیادی از کار کردن به شیوه انعطاف پذیر، تکراری یا چرخهای به دست می آید. نقطه ورود اصلی فرآیند برای برآورده کردن اولویت ها و شرایط محلی و همچنین چرخه های برنامه ریزی در حال انجام تعریف می شود. چارچوب مدیریت شهر همگرال سه مشخصه کلی دارد که عبارت اند از: یک رویکرد کل نگر: دیدن تصویر بزرگتر؛ یک رویکرد فراگیر: شهر برای همه؛ یک رویکرد پاسخگو: مالکیت محلی کلید است. فرآیند مدیریت شهر همگرا متکی بر یک رویه کاری شش مرحلهای ساختار یافته است که عبارت اند از: تعریف و سازماندهی کار؛ تشخیص وضعیت فعلی مشخص نمودن موضوعات و اهداف کلیدی؛ توسعه پیشنهادهای جایگزین تجزیه و تحلیل اثرات پیش بینی شده و احتمالی؛ و در نهایت انتخاب یک استراتژی برای اجرای نظارت و پیگیری
