تحقیق حاضر به بهبود تخصیص منابع درمانی اختصاص داشته و از تحلیل نزدیک‌ترین تسهیلات و حسگرهای پوشیدنی برای تخصیص مراکز به بیماران در دو منطقه کرمانشاه استفاده نموده است. نتایج نشان می‌دهد که این روش باعث بهبود چشم‌گیر در تخصیص منابع، کاهش تاخیرها و بهره‌وری سیستم درمانی شده است.
