هدف و زمینه: آمایش سرزمین از طریق شناخت ظرفیت‌های مناطق، کارآمدی اقتصادی، وحدت و یکپارچگی سرزمین، گسترش عدالت منطقهای، حفظ محیط زیست، حراست از میراث فرهنگی و رفع محرومیت‌ها بر ایمنی گردشگران تأثیر می‌گذارد. لذا، هدف پژوهش، تحلیل رابطۀ دوسویۀ آمایش سرزمین در ایمنی گردشگران شهر تهران است. روش: این پژوهش از نوع کاربردی و روش آن، توصیفی- تحلیلی است. جامعۀ آماری شامل محدودۀ قانونی شهر تهران در سال 1401 است. حجم نمونه پژوهش شامل 384 نفر است که با استفاده از جدول کرجسی و مورگان، برآورد شده است. روش نمونهگیری، تصادفی ساده و ابزار جمعآوری دادهها، پرسش‌نامه است. پایایی پرسش‌نامه‌ها بر اساس ضریب آلفای کرونباخ 77/0 است. یافته‌ها: شاخص آمایش سرزمین در حوزه گردشگری شهر تهران با میانگین 36/2 و شاخص ایمنی گردشگری در شهر تهران با میانگین 67/2 پایین‌تر از حد متوسط قرار دارد. بر اساس، آزمون تی تکنمونهای، میانگین شاخص آمایش سرزمین و ایمنی گردشگران به‌طور معناداری پایین‌تر از حد متوسط برآورد شده است. برمبنای تحلیل الگوی معادلات ساختاری، ضرایب بارهای عاملی تمامی مؤلفه‌ها بیشتر از 55/0 است. برآورد مقادیر ضریب همبستگی پیرسون، بیانگر این است که رابطه معناداری بین متغیر آمایش سرزمین با شاخص ایمنی گردشگری در کلانشهر تهران وجود دارد. نتیجه‌گیری: رابطه معناداری بین آمایش سرزمین و مؤلفه‌های آن با ایمنی گردشگران (دسترسی به مراکز انتظامی، زیرساختهای بهداشتی، شبکۀ دیجیتال، سیستم ناوبری، و غذا و دارو و...) در تهران وجود دارد که براساس نتایج پژوهش، در حد متوسط برآورد میشود. مهمترین نتیجۀ پژوهش، عینیت یافتن دیدگاه درهم‌تنیدگی مؤلفه‌های آمایش سرزمین و ایمنی گردشگران، است. نگاهی که می‌کوشد رابطه برنامهریزی آمایش سرزمین و ایمنی گردشگران در تهران را به شکل شبکهای از عاملها و کنشگرها در دستور کار قرار دهد.
