شهر همگرا، آخرین الگویی است که از طرف صاحبنظران برای شهرهای آینده مطرح شده که جهتگیری آن بر مدار توسعه پایدار شهری میباشد. بر همین اساس، هدف پژوهش حاضر، تبیین چارچوب نظری شهر همگرا و کاربست آن در شهرهای امروز است. پژوهش حاضر از نوع کاربردی و روش آن، توصیفی -تحلیلی است. نتایج پژوهش بیانگر آن است که شهرهای آینده بر بازیافت پسماند تا 75 درصد، جذب و حفظ نخبگان و طبقه خلاق، هابهای فناوری پیشرفته، گسترش فضاهای باز، گاهش گازهای گلخانهای تا 40 درصد، ساختمانهای انرژی صفر و ساختمانهای کربن صفر تاکید دارند. هسته شهر همگرا بر مدل مفهومی پایداری شهری و استفاده متوازن از مولفه های اجتماعی-فرهنگی، اقتصادی و کالبدی-محیطی منطبق است. شهر همگرا بر ابزارهای فناورانه برای تغییر خود شهر تمرکز دارد، در حالی که هدف رویکرد شهر همگرا، ایجاد شهر پایدار از راه تقویت دولتهای محلی و موسسات محلی و بهبود ظرفیت آنها برای حفظ توسعه محلی با استفاده موثرتر از منابع موجود است. چارچوب مفهومی رویکرد شهر همگرا، بر مبنای ظرفیت سازی نهادی، مردم محوری، و بهترین شیوه های دولتهای محلی و برای مقابله به چالش های فعلی محیط زیست شهری بسط یافته است. شهر همگرا با کاربست یک رویکرد یکپارچه و کلنگر، در جست وجوی استانداردهای زندگی، امنیت، آسایش و کیفیت زندگی برای تمام ذی مدخلان و شهروندان در فرآیند توسعه شهری است. در شهر همگرا مشارکت معنادار جامعه مدنی، دانشگاه، بازیگران دولتی و خصوصی نظیر دولتهای محلی، تاسیسات و زیرساختهای عمومی ، صاحبان کسب و کارها و ذیمدخلان در چارچوب یک فرآیند، اتفاق میافتد. همینطور جهت افزایش همافزایی، حمایت از برنامه ریزی، توسعه و مدیریت مناطق شهری را ترکیب میسازد. نمونه اجرا شده شهر همگرا بر بهره گیری حداکثری از انرژیهای تجدیدپذیر در حد 100 درصد، کاربریهای ترکیبی، شیوه های حمل و نقل پایدار، معماری سازگار با محیط زیست تاکید دارد.
