|
چکیده
|
ایرانیان در طول تاریخ همواره تربیت و اخلاقیات را به عنوان با ارزش‌ترین خصوصیات یک فرد بر‌می‌شمردند. در ابتدا تربیت و آموزش بر مبنای اصول اولیه زندگی، طبیعت و جغرافیای محیط انجام می‌گرفت. به تدریج در قرون و اعصار مختلف، وابسته به اوضاع و شرایط کشور و حکومت‌ها و قوانین مختلف، شیوه آموزش و پرورش نیز دستخوش تغییراتی شد. این تحولات و دگرگونی‌ها، آموزش و پرورش را به عنوان سرمنشاء و نقطه تبلور فرهنگ یک جامعه قرار داد که به وسیله آن می‌توان قدرت تفکر و خلاقیت نهفته در یک کشور را شکوفا کرد. در مقاله حاضر، با نگاهی گذرا به تاریخچه آموزش و پرورش در ایران، به نقش و تأثیرات آن در اعصار و دوره‌های مختلف می‌پردازیم.
|